Terug van weggeweest - "Hi, ik ben Zoey"
Wauw. Het is inmiddels ruim 2 jaar geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Zo jammer dat het zo lang heeft geduurd, want ik vind schrijven heerlijk. Of nouja, typen dan.
“Ik heb bijna de neiging om mezelf opnieuw voor te stellen. Hi, ik ben Zoey.”
Maar soms vergeet je gewoon waar je plezier uit haalt. Ik in ieder geval wel. En dat heeft te maken met meerdere factoren, bij mij.
Een stressvolle baan, een moeilijke relatie, niet lekker in je vel zitten, down zijn, je tijd doorbrengen met het bingen van films en series, veel bankhangen, eindeloos scrollen op TikTok, maar ook gewoon druk zijn, verhuizen, moe zijn, corona tijd. Maar vooral geen ruimte creëren om de dingen te doen waar je echt plezier uit haalt en je wel laten op slokken door alles wat “moet” of de dingen die je jezelf oplegt.
Laatst zei een collega van mij (hoi Ferieke), “Nou Zoey, als je weer eens gaat schrijven moet je het echt daar (specifiek onderwerp) over hebben!” En toen dacht ik, oh er zijn wel mensen die dingen van mij willen lezen, waarom ben ik er ooit mee opgehouden?
Ik hou van alles in een document pleuren en gewoon te schrijven waar ik zin in heb als een soort dagboek. Eigenlijk weet ik heel goed waarom ik ben gestopt. Ik was totaal niet gelukkig in 2020/2021. Misschien ook wel de reden dat ik zoveel hallucineerde en slaapwandelde als ik sliep ;). Maar ik heb mijn leven omgegooid en hier ben ik weer. Ik heb bijna de neiging om mezelf opnieuw voor te stellen. Misschien is dat wel nodig:
Ik ben Zoey Ivory, ik ben inmiddels 29 (huilt zachtjes in een hoekje, want wat gaat de tijd snel), ik ben geboren in Almere en ben recentelijk verhuist vanuit het drukke centrum van Amsterdam weer terug naar mijn geboortestad. Mijn hele middelbare schooltijd heb ik altijd doorgebracht in Amsterdam, daar ik de vooropleiding, dansklas én HBO 1 heb gevolgd op ’t Gerrit van der Veen College én Lucia Marthas School of Performing Arts. Een gecombineerde opleiding, waar ik de HAVO deed samen met alle dans, theater en zangvakken die je je maar kunt bedenken. Van tapdance tot ballet, tot koorzang en mijn lievelingsvak acteren.
7 jaar dansschool hebben veel effect op mij gehad, mentaal. Motiveren door af te breken was daar de normale gang van zaken bij veel leraren en al kon ik het meeste goed aan, was er 1 lerares die mij letterlijk nachtmerries gaf tot ver in mijn 20ste. Helaas hebben ik en zoveel meer jongeren, op de dansschool een trauma opgelopen. Dit trauma heb ik gelukkig uiteindelijk kunnen verwerken in mijn deelname aan Dance Dance Dance. (Het klinkt zo zwaar en ik neem niet snel het woord trauma in de mond, maar dat was het helaas wel echt)
Nadat ik besloot om met HBO 1 dans te stoppen, deels doordat ik voor de liefde ging verhuizen naar Groningen (Insert donderwolken en bliksemschichten want what was I thinking?!), heb ik een tijdje Media & Entertainment Management gestudeerd in Leeuwarden. Ja, allemaal geen succes. En daar ging ik weer terug naar mijn ouders. Toen besloot ik model te worden. Ik zie mijn moeder nog zuchten, toen ik dat verkondigde. Maar het lukte, ik werd zelfs gescout op straat en dat was het begin.
Het begin van constant proberen dun(ner) te zijn, afgewezen worden, mijn haar te moeten stijlen, dat wel, maar ook van een heleboel toffe en leuke klussen. Tot ik er genoeg van had. Ik wilde meer zijn dan “alleen een kledinghanger”. Als model stond je altijd maar apart van het team en de omstandigheden waren ook niet altijd top. Gelukkig is dat nu al stukken verbeterd.
Kim Kötter vroeg mij om in 2015 mee te doen aan Miss Nederland. Thanks, but no thanks, dacht ik. Vreselijk, van die vol geplamuurde poppetjes met extensions die ‘worldpeace’ roepen bij de Miss Universe verkiezing van Donald Trump. Maar ik besloot wel de 2015 show te gaan kijken, want Jessie Jazz Vuijk, die ik destijds kende van werk, deed mee. En ze won.
De show was helemaal niet zoals ik dacht en Jessie vertelde mij dat de werkzaamheden veel en veel leuker waren dan de vooroordelen die ik had. Dus deed ik in 2016 mee aan Miss Nederland en won uiteindelijk de titel. Als Miss Nederland kon ik laten zien wie ik echt was. Gewoon nuchter, stoer, mezelf met krullen en tattoos. Goed genoeg. Dat wilde ik alle jonge meiden destijds (en nu nog steeds) meegeven. Je bent goed genoeg zoals je bent, je hoeft je niet anders voor te doen of “erbij” te horen. Je mag jezelf zijn, met al je “imperfecties” en quirks. Bij Miss Universe merkte ik al snel dat ik niet het type was om anderhalf uur stil te staan en “mooi te zijn”. Want waar het bij Miss Nederland al meer ging om wat je te vertellen had, waren ze bij Miss Universe nog bezig om die veranderingen door te voeren.
In de pauze bij de repetities draaiden ze leuke muziek, mijn ouders en zus zaten recht voor mij en eigenlijk deed ik precies wat ik altijd al deed. Zonder na te denken dansen. Dit werd opgemerkt in het publiek en voor ik het wist waren de video’s online geslingerd en hadden ze in een paar uur meer dan 40 miljoen views. Ik was viral gegaan. En viral gaan was in begin 2017 nog niet zo normaal als nu. Van over de hele wereld kreeg ik volgers, fans en aanvragen. En in Nederland was ik daarom ook groot nieuws. Het was heel speciaal, maar zo overweldigend! Veel van die periode heb ik niet bewust meegekregen. Alsof ik in een droom leefde.
Na Miss Universe stond meteen Dance Dance Dance voor de deur. Daar had ik auditie voor gedaan, samen met mijn beste vriend Marnix. (Inmiddels kennen wij elkaar al zo’n 17/18 jaar). Extra speciaal was het, dat ik dat avontuur met hem mocht doen. En het was het mooiste en ook engste avontuur uit mijn leven.
In die show ben ik door zóveel emoties gegaan, ik voelde me zo vaak niet goed genoeg door mijn dansschool ervaringen. En ook vond ik het gek om een dansprogramma te doen, nadat ik al jaren niet meer had gedanst. Ik was stijf, had geen conditie en vond alles niet normaal moeilijk, zonder Marnix had ik het echt nooit zo goed kunnen doen.
Ook was Dance Dance Dance mijn eerste echte tv-productie, ik had geen idee hoe alles in z’n werk ging en durfde niet veel. Ons werd vaak gevraagd om eens niet zo goed op te letten in de lessen en wat meer stennis te schoppen om de tv leuker te maken. Maar als een leraar zegt dat ik iets moet doen, dan doe ik het meteen. Extreme leger-achtige discipline thanks to de dansschool. Ik durfde de tv-producenten soms niet eens gedag te zeggen, zo verlegen was ik. Als ik Dance Dance Dance nu opnieuw kon doen, zou het zó anders zijn. Inmiddels heb ik geleerd om space te mogen claimen en zou ik gewoon Zoey zijn, in plaats van een people pleasing braverikje : - )
Dance Dance Dance was het tofste wat ik ooit heb mogen doen. Op zo’n tof podium te staan en met creatieve choreografen te mogen werken was een droom. En op het podium voelde ik me goed. (Als de muziek eenmaal was gestart, van tevoren kon ik wel kotsen van angst haha).
Vaak lees ik in artikelen dat mijn relatie met Timor daar tot stand is gekomen, niets is minder waar. Ik vond het lastig om met hem te werken. Bazig, overheersend en serieus. Maar dat is wat hem denk ik goed maakt in wat hij doet. Pas een jaar of zo later heb ik hem op een andere manier leren kennen, zachter, grappig, gek en we dachten dat we perfect voor elkaar waren. Maar dat was natuurlijk niet zo. Het botste constant, mijn vertrouwen werd keer op keer beschadigd en de relatie was draining. Toxic to say the least, maar gelukkig ligt dat achter ons.
Ook ben ik al een aantal jaren bezig met een boek, of eigenlijk bijna NIET bezig.. Als je boek gaat over meer zelfvertrouwen krijgen, onzekerheden en social media en je zit zelf niet lekker in je vel, ja dan gaat het lastig. Maar nog steeds wil ik graag dit boek afmaken, ik voel zoveel passie voor dit onderwerp. En denk nog steeds dat meiden baat kunnen hebben bij een boek over social media en de invloed daarvan op je zelfbeeld.
In de afgelopen jaren ben ik ook nog steeds werkzaam bij de Miss Nederland Organisatie. Ik mag met trots zeggen dat hoe de Miss Nederland Organisatie zich nu profileert, ik daar een groot aandeel in heb gehad. Miss Nederland is nu eindelijk eigentijdser, meer divers en inclusiever. Natuurlijk groeit de organisatie nog steeds en zijn er altijd verbeterpunten, maar ze gaan met de tijd mee. Daarnaast mag ik al 2 jaar de grote Miss Nederland liveshow in Studio 21 Hilversum presenteren en ben ik presentatrice geweest van hun tv-programma, waar ik heel veel plezier aan beleef. Ook ben ik content creator, niet alleen voor mijn eigen social media, maar ook voor die van anderen.
Ik hou van beelden schieten met mijn camera, fotograferen en video’s maken (en dan vooral voor Instagram) is echt een grote liefde geworden. Heb je dus content nodig voor jouw kanaal? Stuur me dan vooral een berichtje!
Ook is 1 van mijn grote dromen uitgekomen, ik heb vorig jaar mijn eerste filmrol binnengesleept. Een grote bijrol in Costa!! De film. Inmiddels alweer te zien op Netflix. Heel graag zou ik mijn “acteercarrière” verder uit willen breiden, daar het altijd mijn favoriete vak was op de dansschool. En als ik acteer of videoclips voor bijvoorbeeld Edsilia Rombley of Armin van Buuren doe, merk ik dat dit is wat goed voelt.
Natuurlijk wil ik ook blijven schrijven en contact maken met jullie, mijn lezers, volgers, supporters hoe je het ook wilt noemen. Op dit blog heb ik dan ook wat veranderingen doorgevoerd. Onder andere het onderwerp ‘women for women’ is toegevoegd. Daar wil ik graag toffe, inspirerende vrouwen aan het woord laten, met relatable, grappige, en/of krachtige verhalen. Niet alleen influencers, of bekende vrouwen. Maar vrouwen zoals iedereen, ondernemers of vrouwen met een verhaal. Herken jij jezelf hierin en zou je iets willen schrijven? Let me know!
Inmiddels ben ik alweer een jaar ontzettend gelukkig, in de liefde met Julius, maar vooral met mezelf. En dat is het belangrijkste.
Heb je nog vragen of ideeën waarover ik moet schrijven? Laat het weten in de comments. ✿