Dromen komen uit - Toch?

Ben ik dit keer in één keer goed genoeg?

Dromen komen uit. En dat wist ik natuurlijk wel al een beetje. Maar toch denk ik altijd dat het mij niet “gegund” is. Want voor je dromen moet je hard werken, maar er komt toch altijd een geluks –of gunfactor bij kijken. Je kunt namelijk nog zo’n geweldige presentatrice zijn, iemand moet het je toch gunnen om je die eerste kans te bieden. Je kunt nog zo’n geweldige danser zijn, je moet toch de mazzel hebben om van die ene toffe auditie op de hoogte te zijn.

En ik was vaak niet goed genoeg. Met modellenwerk net iets “te dik” en mijn uiterlijk viel buiten alle categorieën, op school net niet goed genoeg met dansen en nee, op het niveau zingen van Whitney Houston kon ik ook niet. Voor mijn gevoel blonk ik nèt niet genoeg uit in de vaardigheden die ik bezat. Als het duidelijk is dat je alleen een ster bent in koken, ga je iets met koken doen, dan is het duidelijk dat daar jouw roeping ligt. Maar voor mijn gevoel had ik eigenlijk een klein beetje van meerdere dingen. Alsof er van elk talent een klein beetje in mijn kommetje was gemorst -maar niet genoeg- en het zo een wirwar werd van wat ik nou eigenlijk ècht goed kon. Mijn moeder noemt het all-round, ik noem het net niet goed genoeg.

Oops, van craziness is helaas wel een heleboel gemorst :P

Vaak wordt het in Nederland ook niet echt gewaardeerd, hier wil iedereen dat je het liefst maar 1 ding doet. Want dat is makkelijk. Plaats iemand in een hokje en haal hem er niet meer uit en steek vooral niet je hoofd boven het gras uit.

Om een voorbeeld te noemen, ik word nog steeds overal beschreven of voorgesteld als alleen “een model”. Terwijl ik al 2/3 jaar geen modellenwerk meer doe en ik in die 2 jaar al zoveel meer geworden ben dan dat alleen.

Dansen

“Uiteindelijk heb ik verschillende wegen bewandeld.  
Dansen zal altijd mijn eerste liefde zijn, maar het was een rumoerige relatie en we zijn dan ook uit elkaar gegroeid.”

De verwerking en afsluiting hiervan was Dance Dance Dance, waardoor een droom is uitgekomen en mijn zelfvertrouwen is teruggekomen. In mijn hart zal ik altijd een danseres zijn, ook al werkt mijn lichaam most of the time niet mee haha.

Het winnen van DDD was zo’n grote droom die uitkwam, nooit had ik gedacht iets te winnen met dans. Vooral omdat ik altijd had gehoord dat ik nooit iets zou kunnen bereiken op dansgebied.

Modellenwerk

Modellenwerk had ik al beëindigd voordat ik aan Miss Nederland mee deed. Ik wilde dat het meer zou gaan om wat ik te vertellen had en niet alleen hoe ik eruit zag en wat voor kleren ik droeg. Ik verlangde ernaar om weer te gaan acteren, wat een grote passie op school was en Miss Nederland leek mij een mooie opstap. Of ik vanaf kleins af aan had gedroomd om Miss Nederland te worden? Nee, ik kende dat helemaal niet op die manier en had nooit gedacht eraan mee te doen. Maar het heeft geholpen bovenstaande dansdroom te verwezenlijken.

 Schrijven

Wat velen niet weten is dat ik vroeger altijd dacht en riep, dat ik òf beroemde danseres zou worden òf schrijfster. Ik herinner me hoe ik in groep 4 als eerste uit het niveau lezen was en dat ik mijn basisschool leraar altijd lastig viel met zelfgeschreven verhalen die hij moest lezen (nog sorry daarvoor Meester Hans, ze waren vreselijk). Ik schreef later blogs op Hyves, die al mijn vrienden grappig vonden. En af en toe schreef ik wat voor mezelf. Maar dat was het dan wel, niets boeiends.

Totdat mijn manager Mijke, vroeg of ze eens iets mocht lezen van mij. Ontzettend eng natuurlijk, maar ik stemde toe en zo doende hadden wij niet veel later een afspraak bij 100% NL Magazine. Daar vertelde de redactie mij dat er veel “BN’ers” willen schrijven en columnist willen zijn voor magazines, maar dat vaak 95% daar echt niets van bakken. PANIEK! Dit zou mijn volgende afwijzing worden, ik voelde het gewoon.

“Maar,” Zeiden ze, “Dat geldt niet voor jou!”. Ze waren zó enthousiast dat ze mijn 3 proef columns meteen wilden publiceren.. Toen ik dat hoorde stond ik echt even versteld. Mijn geratel in Word vonden ze goed en leuk? Kon ik dan echt schrijven?

Hup aan de bak!

Een boek of column schrijft zich niet vanzelf.

 Nu iets langer dan een jaar na dat gesprek publiceren ze nog steeds mijn columns en krijg ik op elke, steeds mooie reacties. Gast columns bij andere verschillende platformen zoals CosmoGIRL! en Styletoday kan ik ook van mijn lijstje strepen.

Groot nieuws

“Het schrijven is zelfs zo ver gekomen dat ik op gesprek ben geweest bij een uitgever, OMG. MIJN EERSTE BOEK!”

Zou dat eraan kunnen komen? Ben ik dan toch na honderden en honderden afwijzingen in andere vakgebieden, een talent tegengekomen waar ik meteen voor word goedgekeurd?

De uitgever was namelijk echt ontzettend enthousiast (MAAR UIT ERVARING WEET IK DAT DAT NIET ALTIJD IETS ZEGT NATUURLIJK). En, nòg iets tofs, het is ook nog eens dè uitgever die de boeken van Carry Slee publiceert.

Carry Slee, ik denk dat ik elk boek van haar wel 20 keer heb gelezen in mijn jeugd. De eerste auteur die ik op zocht in de bibliotheek als ik daar weer eens aan het rondsnuffelen was, wiens boeken ik voor mijn verjaardag vroeg, die ik nog steeds in de kast heb staan en waar ik ook nog wel eens stiekem in kijk, omdat ze gewoon nog steeds zo leuk zijn. Carry Slee was mijn voorbeeldschrijfster. En zal het dan echt?

Zal het dan echt zo zijn, dat ik straks door dezelfde uitgeverij als Carry Slee wordt vertegenwoordigd? Dat ik op dezelfde pagina als Carry Slee kom te staan op de auteurs pagina van de uitgeverij?

Misschien verkoopt mijn boek uiteindelijk geeneens (als die er komt) maar dan kan ik wel zeggen: weer een droom die uit komt!

Duim jij mee en zou jij het leuk vinden als er een boek van mij verscheen? Laat het weten in de comments! ✿