De (niet zo) roze wolk

Ziekenhuis & Bloedingen - TW: Praten over miskraam en bloed

Dat een zwangerschap niet alleen maar een roze wolk is, dat heb ik geweten. De mensen die maar bleven zeggen dat ik “ervan moest genieten” kon ik soms wel even met hun koppen tegen elkaar aan slaan. Ja, een zwangerschap is speciaal en een blessing, maar het is ook eng. Onzeker. Spannend. Frustrerend. Verdrietig en heftig. En al die dingen mogen naast elkaar bestaan.

In oktober rond mijn 18e/19e week zwangerschap ging ik ‘s ochtends plassen en schrok ik me dood. Bloed. Paniek. Alarm. Miskraam? Dat zijn de eerste dingen die door je hoofd schieten. In elke film is bloed foute boel.

Mijn eerste reactie is wel altijd zo rustig mogelijk blijven, misschien iets te rustig en nuchter soms. Dus ik pakte google erbij en googelde of ik de verloskundige hiervoor moest bellen.... Ja. Ik ben de persoon die ook bij de spoedeisende hulp in de rij (!) ging staan wachten, terwijl ik een ernstig allergische reactie had en niet meer kon ademhalen. That’s me. Dus natuurlijk keek ik eerst op google of ik wel moest bellen. Het antwoord was natuurlijk JA.
Ook belde ik meteen mijn moeder en of ze mij naar de vk kon brengen. Zij is met 16 weken ooit een kindje verloren, dus de spanning was hoog.
Eenmaal bij de verloskundige bleek het mee te vallen, waar het vandaan kwam? We wisten het niet, maar met de baby was alles goed. De week erop had ik de 20 weken echo, waar alles er perfect uitzag. Gelukkig! Zo blij!

Toen begin november, rond mijn 22ste week zwangerschap, had ik weer bloed. Omdat de verloskundige had gezegd dat het meestal niks is en ik me geen zorgen hoefde te maken, liet ik het maar gaan en belde ik ook niet. Maar, het stopte niet. Eenmaal ‘s avonds laat maakte ik me nog steeds zorgen en besloot toch maar te bellen. Hierop volgend moest ik de foto’s sturen die ik had genomen van het bloed en daarop besloot de verloskundige bij ons thuis langs te komen. Ze luisterde naar de hartslag van de baby en die was goed, ook bewoog ze gelijk. Dus dat was een opluchting. Toch moest ik door naar het ziekenhuis, want bij deze hoeveelheden sturen ze je toch liever door.

Dus daar zaten Julius en ik, bij de spoedafdeling verloskunde in het Flevoziekenhuis midden in de nacht. We verwachtten eigenlijk dat het wel met een sisser zou aflopen, maar niets was minder waar. Na verschillende checks, wilden ze mij toch opnemen en een nacht houden. Ze waren bang dat mijn baarmoeder aan het inkorten was en de baby misschien zou komen vannacht.

Ook werd ons verteld dat ze dan helaas niets konden doen met dit termijn en de baby dan dus niet levensvatbaar zou zijn. Zo heftig om te horen.
Julius moest terug naar huis om spullen voor me te halen en ik kreeg een infuus. Deze werd zo slecht geprikt, dat er over het hele bureau bloed lag – leuk nog meer bloed-.

Benieuwd hoe dit is gegaan? Check hier de video.

Mijn hele zwangerschap heb ik bij elke wc-beurt gecheckt of ik bloedverlies had, bang dat er nog iets mis zou gaan of dat ik eerder zou bevallen. Met nog steeds licht bloedverlies eens in de zoveel tijd, heb ik het gelukkig wel gered tot het einde. Helaas werd er weer iets anders medisch geconstateerd, dit keer niet bij mij, maar bij de baby… De ziekenhuisbezoeken waren helaas nog lang niet voorbij. ✿