Ik ben een moeilijke eter..

Ja, ik geef het toe.

Niet zo moeilijk als vroeger, ik ben namelijk al een heel stuk voor uit gegaan, maar nog steeds moeilijk. Of misschien kun je het beter simpel noemen, ik ben een simpele eter. Van mij hoeft er geen schuim van de ‘weetikveelwattes’ op mijn bord, dadelcrème of een kluit kaviaar. Vaak krijg je in die culinaire restaurants, ook nog eens van die kleine porties. Geef mij maar gewoon een frikandel.

“Pardon meneer, ik had het bolletje bananenijs met frambozensaus besteld, maar volgens mij zit de saus er niet bij?”
“Eh ja, als u even uw bril op zet, is het dat rode, dunne streepje daar, in de verte, op de rand van uw bord.”

Totdat ik een jaar of 2 was, at ik alles, gewoon met de pot mee en ik vond alles heerlijk. Doperwtjes in de jus, kip met rijst, lasagnes. Noem maar op. Daarna werd het een hel en lustte ik niks meer. Dat ging ongeveer zo door totdat ik een jaar of 18 was.

Ik at zèlfs geen pizza (DAT KAN JE JE NU TOCH NIET MEER VOORSTELLEN!), geen appeltaart, helemaal geen rijstgerechten, geen bami en van de meeste groentes at ik maar een klein muizen prakkie en kreeg ik het alsnog met moeite weg.

Mijn zus wilde toen wij klein waren op een gegeven moment niet eens meer aan tafel zitten, omdat het altijd drama met mij was.

Het consultatiebureau had dan ook tegen mijn moeder gezegd, “Dek gewoon niet voor Zoey, zet geen bord voor haar neer, dan voelt ze zich vanzelf buitengesloten en gaat ze gewoon weer mee eten.”

Dus zogezegd, zo gedaan. Mijn moeder had geen bord voor mij neer gezet, maar in plaats van dat ik mij buitengesloten voelde, zei ik met een vragend -maar blij- gezicht: “Hoef ik lekker niet te eten? Yes!”

Dwingen om te eten lukte ook niet, ik kotste gewoon over tafel heen. Echt een feestje.

En dreigen met dat ik niet zou groeien, was ook tevergeefs. Want elke keer was ik weer gewoon gegroeid. “Zie je wel, ik ben weer groter geworden, het kan best als ik als enige groente komkommer eet!’

Dingen die ik wel lekker vond, waren brood (veel brood!), fruit en natuurlijk dingen zoals, patat en pannenkoeken. Die groenten prakkies kreeg ik er altijd met moeite in, maar ik at ze wel.

Toen ik ouder was deed ik ook nog eens topsport en moest vaak eten mee naar school door de lange dagen die ik maakte. Anderen hadden vaak rijstgerechten, lasagne of salades mee, terwijl ik een blikje kippensoep of broodje Unox in de magnetron aan het opwarmen.

Uiteindelijk heb ik er niets aan over gehouden en ben ik altijd heel gezond geweest. Maar het was wel gewoon vervelend. Soms vond ik dingen ook gewoon lekker ruiken, maar als ik het dan proefde kreeg ik het niet weg!

Mijn smaak is naar mate de tijd verstreek veranderd (gelukkig!). Ik hou nu van alle dingen die ik bovenstaand eerst niet lustte. En zelfs wat meer ‘culinaire’ dingen gaan erin.

Je maakt me nog steeds niet heel gelukkig met een bord groenten, maar dat eet ik wel op! Bloemkool, andijvie, sperziebonen, broccoli, wat zou mijn jongere zelf trots op mij zijn geweest. :-)

Ik kreeg laatst een berichtje van een meisje op Instagram die hetzelfde heeft en bijna niks lust. Zij vroeg mij om tips.

Smaak is natuurlijk lastig en voor iedereen anders. De een houdt niet van een bepaalde structuur (ik haat bijvoorbeeld nog steeds pudding, veel te slijmerig!) en de ander gaat bij de geur van vis al over zijn nek (ik ook, vis zal ik denk ik nooit in mijn leven gaan eten).

Maar mijn tip is om zo veel mogelijk te blijven proeven in de hoop dat je smaak uiteindelijk veranderd.

Nu zitten we altijd weer gezellig aan tafel.

Krijg je echt je groentes niet binnen? Probeer ze dan te verwerken in bijvoorbeeld een sapje of gebruik bij het koken kruiden en sauzen die jij lekker vindt. Werkt dat echt allemaal niet? Misschien dan toch bij elke hap je neus dichthouden. :P

Wat vind jij nou echt niet lekker? Laat het weten in de comments! ✿