Wonen in Amsterdam. Als klein meisje droomde ik er van, terwijl ik in de bus zat vanaf mijn woonplaats Almere, wonen in Amsterdam. Elke dag stond ik om 6.00 uur op om naar school te gaan, om dan weer rond 19.00 uur thuis te komen.

Ik droomde ervan zomaar spontaan af te spreken met vriendinnen, in plaats van eerst de NS reisplanner erbij te moeten pakken. Toen ik wat ouder was, droomde ik er nog steeds van. Om in de vensterbank van je huis, uit te kijken over de grachten, de fietsers te tellen, de verschillende mensen te bekijken. Om van het Leidseplein zó je bed in te rollen, gewoon omdat het kan!

In Amsterdam is het namelijk nooit stil op straat en in Almere? Ook hartstikke bruisend natuurlijk, die ene buurman die met zijn hond een blokkie om gaat.

En nu woon ik er, middenin de Jordaan. Ik kan mijn kont nog nèt keren in mijn smalle gangetje. Driekwart van mijn kleding hangt daarom gewoon nog bij mijn ouders thuis, daar is namelijk geen ruimte voor. Nu ik erbij nadenk, zegt dat misschien meer iets over de hoeveelheid kleding die ik bezit..

Maar wonen in de Jordaan is prachtig, de muziek van de Westertoren, de gezelligheid, mijn auto in een peperdure garage en groepen toeristen die af en toe bij mij door het raam kijken en mij een hartaanval bezorgen terwijl ik op de bank zit te netflixen.. Af en toe van je stoepje afgereden worden door een fietser, het hoort er allemaal bij.

Deze woning is trouwens maar tijdelijk, een week terug heb ik een andere woning in Amsterdam bezocht, ook op een geweldige, centrale plek. Twee hoog, aan de grachten.
Het trappenhuis zag eruit alsof er sinds de Tweede Wereldoorlog niet was geveegd (wat waarschijnlijk ook echt zo was) en bij binnenkomst leek de keuken ook uit die tijd te stammen, samen met het feit dat er geen centrale verwarming aanwezig was en het huis verwarmd werd met een prehistorische gaskachel.. Wat een paleisje.

Mijn oma was ook mee het huis bezichtigen en vond de keuken nog best wel kunnen. Ja oma, die is waarschijnlijk uit uw tijd! Wel vond ze dat er niet echt ruimte was voor mij om een baby te krijgen, er was geen extra kamertje beschikbaar voor een kinderkamer, dat vond ze nogal tegenvallen. Dus heb toch eventjes duidelijk moeten maken, dat dat er voorlopig nog even niet in zit ;)

Maar, de mogelijkheid om in de vensterbank te zitten en over de grachten te kijken was er èn waarschijnlijk heb ik zelfs ruimte om al mijn kleding op te bergen. Ieder ander zou mij misschien voor gek verklaren om überhaupt te overwegen om deze vervallen schuilkelder te betrekken. Maar gelukkig heb ik een vader die als Bob de Bouwer letterlijk alles kan maken en deze hele woning kan om toveren tot een waar paradijs.

Of ik dit prachtige krot krijg is nog maar de vraag, zo ja? Dan schrijf ik mijn volgende column misschien wel vanuit mijn nu al befaamde vensterbank. ✿