Zwanger! Hoe kan dat nou?

“Ik had geen tijd om aan het idee te wennen, opeens zag ik gewoon een volledig kindje op beeld.”

 Zwanger, hoe kan dat nou? Ja, dat was het spraakmakende zinnetje van Julius toen ik vertelde dat ik zwanger was en de zwangerschapstest liet zien.

Natuurlijk hoef ik jullie niets te vertellen over de bloemetjes en de bijtjes en ben ik zelf nogal visueel ingesteld –ik hoor daarom ook niet graag wanneer koppels vertellen dat ze “het proberen” want ik zie het meteen volledig voor me- dus we gaan het voor de rest niet hebben over HOE ik zwanger ben geworden. Maar duidelijk was het wel, dat het eigenlijk nog even niet op de planning stond. 
We hadden er vaak over gesproken en we wilden allebei ouders worden, het leek ons mooi als we dat konden realiseren in het nieuwe jaar van 2024. En dan kon het ook nog wel eens een tijd duren. Zwanger worden is totaal niet vanzelfsprekend. Om mij heen hebben genoeg mensen problemen, in mijn familie zijn er genoeg miskramen voorgekomen. Dus voor mij was het eigenlijk een gegeven dat ik dacht dat het niet makkelijk zou gaan. Dus ja, zo eind 2024 hadden we in ons hoofd. 
Dus niet. Opeens raak. Maar zo welkom natuurlijk, al waren we wel dus even in shock.  

Mijn hele leven heb ik geweten dat ik moeder wilde worden. Vanaf kleins af aan zeulde ik met allerlei poppen en kinderwagens, leefde ik in de poppenhoek op school en was ik altijd “moedertje” bij het spelen van (toen nog) “vadertje & moedertje”.  
In relaties ben ik ook altijd een zorgzaam type, ik doe graag dingen voor een ander en maak de ander graag blij. Maar toen ik 4 jaar geleden Banksy mijn hondje in huis nam, merkte ik hoeveel ik écht hield van het zorgen, het aanleren, het opvoeden, de verantwoordelijkheid en natuurlijk de liefde en het knuffelen. Een extra bevestiging, dat ik dacht, ja (honden)moeder zijn is voor mij weggelegd.  
Toch voelde de zwangerschap zó onwerkelijk. Je hoort vaak dat vrouwen meteen een band voelen met hun nog ongeboren kind en al op een roze wolk zitten, ik had dat niet. Was er iets mis met mij? Ik wilde zo graag moeder worden, maar het voelde bijna niet echt!  

Misschien had het er ook mee te maken dat bij onze eerste echo ons kindje al 13 weken was! Ik had geen tijd om aan het idee te wennen, opeens zag ik gewoon een volledig kindje op beeld. En hoe blij we ook waren, ik kon gewoon niet geloven dat dit echt in mij groeide.  
Voor het binnenstappen van de echo praktijk wist ik trouwens zeker dat ik 7 weken zwanger was, boy, was I wrong... Of eigenlijk, de app waarin ik al mijn menstruaties had bijgehouden zat fout. Het bleek dat ik allerlei bloedingen had gekregen en die had geteld als ongesteld, maar niets bleek dus minder waar...  
Met al een dikke 10 weken deed ik pas een zwangerschapstest, maar de app gaf aan dat ik 4 weken zwanger was. En dus na 3 weken mocht ik pas naar de verloskundige toe en zag ik mijn baby in mijn buik al zowat naar mij zwaaien.  
“Maar had je geen zwangerschapssymptomen?” Vroeg iedereen aan mij. Ja, uiteindelijk als ik zo terugkijk wel. Ik was doodmoe, mijn huid was een beetje veranderd en ik was een klein beetje aangekomen. Maja, als jij gewoon “ongesteld” wordt en hard werkt, zijn die symptomen zo gek nog niet. 

Ja, 3+ weken, betekende in mijn geval 10+

Al met al, moet ik nu bijna bevallen, heb ik alle babyspullen in huis, een ziekenhuistas gereed, een bevalplan klaar, nesteldrang van hier tot Tokyo en schopt de kleine mij constant terwijl ik aan het typen ben. Het voelt nog steeds onwerkelijk. Ook al is het hartstikke echt. Moeder worden, een kind krijgen, een kind dragen. Het is echt iets heel bijzonders. Dus lieve bijna-moeders, voel je niet raar of anders als je even moet wennen aan het idee. Je gaat het super doen!  ✿